‘Denk je dat je gaat trouwen, tante Lindy?’ vroeg mijn zevenjarige nichtje toen we hand in hand de straat overstaken. ‘Ik weet het niet,’ antwoordde ik eerlijk, wetende dat ze heel graag een bloemenmeisje wilde worden. ‘Ik wilde wel, maar ik heb mijn persoon nog niet ontmoet.’ Terwijl ik de hand van mijn nichtje kneep, kwamen er woorden van advies die mijn vader me gaf toen ik 17 jaar oud was en worstelde met de dood van een vriend en klasgenoot door mijn hoofd: “Iedereen krijgt in het leven een hand met kaarten. Dat moet je spelen.” hand zo goed als je kunt.”
Mijn nichtje had geen idee dat ik dat een paar maanden geleden, op 39-jarige leeftijd, ook zou doen heb mijn eieren ingevroreneen proces dat me hielp beseffen dat het krijgen van kinderen niet in mijn hand lag.
Mijn vriend Whitney stierf een natuurlijke dood toen we 17 jaar oud waren, slechts een paar dagen na de eerste dag van ons laatste jaar op de middelbare school. Destijds verlichtte het advies van mijn vader mijn verdriet of woede niet, maar het bood mij wel een weg om te accepteren dat een groot deel van het leven buiten onze controle. Sommige mensen zullen een lang en gezond leven leiden, terwijl anderen, zoals Whitney, jong zullen sterven. Sommigen schrijven dit toe aan het lot of de wil van God; Anderen geloven dat het willekeurig is. Terwijl ik op de begrafenis van Whitney zat, galmden de woorden van mijn vader door mijn lichaam. Ik heb mijn vriend beloofd dat ik het leven volledig en moedig zou leiden; ik zou mijn kaarten zo goed mogelijk spelen.
Sindsdien heb ik meer geleefd, verloren en gewonnen dan ik ooit had verwacht, en ik denk vaak aan de adviezen van Whitney en mijn vader. Ik geloofde dat mijn hand vol kaarten zou bestaan uit ‘getrouwd, met twee tot drie biologische kinderen tegen mijn midden dertig’. Toch kwam en ging mijn dertiger jaren zonder een partner te vinden. Familie is heel belangrijk voor mij, dus toen ik 36 jaar oud werd, onderzocht ik het invriezen van mijn eieren. Ik heb er om verschillende redenen voor gekozen om dit niet te doen, inclusief financieelsamen met een rustige stem die fluisterde: “Dat is niet nodig.” Ik wist niet wat dat betekende: zou ik een partner ontmoeten en op een natuurlijke manier zwanger worden, of zouden mijn keuzes me op een ander pad leiden?
Ironisch genoeg breidde mijn werkgever drie jaar later hun vruchtbaarheidsvoordelen uit, dus besloot ik door te gaan met de procedure. Het proces van het invriezen van mijn eieren was krachtig, vermoeiend en eye-openend. Bij elke stap onderweg, vanaf elke doktersafspraak (waarvan er veel waren) tot elke hormooninjectie en bloedtest, zei ik tegen mezelf dat ik het proces zou stoppen als het niet langer ‘goed’ zou voelen. Ik bood mezelf ook toestemming om open te staan voor andere gevoelens die naar boven kwamen, inclusief het verlangen om een kind in mijn eentje of adoptie verkennen. Hoe graag ik ook dacht dat ik kinderen wilde, mijn acties leidden me ergens anders heen. Ik had het geluk dat ik een uitstekende relatie had met mijn nichtjes en neefje. Ik voelde vrede toen mijn nichtje haar lichaam tegen het mijne nestelde om een boek te lezen en frustratie toen ik met haar probeerde te onderhandelen tijdens een inzinking.
Na een succesvolle eicelwinning adviseerde mijn arts dat ik nog een ronde zou ondergaan. Hoewel ik wist dat ze gelijk had – meer eieren betekent betere kansen – had ik reisplannen gepland met mijn jonge nichtjes. Ik heb ervoor gekozen breng tijd met hen door in plaats van mijn leven opnieuw te onderbreken en mijn lichaam te injecteren met meer hormonen, wat een fysieke en emotionele impact op mij had. Veel vrouwen zouden ervoor hebben gekozen om nog een ronde te doen. Ik heb er echter voor gekozen om dat niet te doen; Ik koos ervoor om te blijven leven en te zien wat zich ontvouwde.
Voor mij stelde het voorrecht om het proces van het invriezen van eieren te ervaren mij in staat de in de dood gehulde greep los te laten die ik had op het leiden van één soort leven: trouwen en biologische kinderen krijgen. Veel vrouwen krijgen nooit de keuze over hun vruchtbaarheidhun lichamen en de vele manieren waarop hun leven zich kon ontvouwen. Ik stond open voor de mogelijkheid van andere manieren om een leven op te bouwen dan de voorgeschreven manier waarop het leven was verondersteld zijn. Het loslaten van deze verwachtingen was niet eenvoudig; Ik leef nog steeds met dubbelzinnig en onverwacht verlies momenten van verdriet. Maar toen ik besefte dat de ene manier van leven niet beter of slechter was, maar gewoon anders, stond ik mezelf toe na te denken over het soort leven dat ik wilde leiden, de waarden die ik het meest waar achtte, en hoe ik wilde groeien en een bijdrage wilde leveren aan de wereld. . Het proces spoorde me aan om me voor mezelf open te stellen op een manier waar ik mezelf niet helemaal toestemming voor had gegeven: wie zou ik – kon ik – zijn, zonder labels?
Trouwen en kinderen krijgen, zowel biologisch, adoptief als via een huwelijk, blijft de traditionele weg voor Amerikanen. Toch evolueert het: vrouwen trouwen ouderen velen stellen het krijgen van kinderen uit vanwege een carrière of andere persoonlijke bezigheden. Polyamorie en andere vormen van partnerschap worden steeds populairder. Veel vrouwen kunnen om talloze redenen niet zwanger worden, waarvan we er vele niet begrijpen, zo blijkt uit onderzoek gezondheid en vruchtbaarheid van vrouwen is jammerlijk ondergefinancierd. Zoals staten zijn reproductieve rechten beperkenfeministische bewegingen (zoals de Door Zuid-Korea geïnitieerde 4B-beweging) winnen aan populariteit in de VS en vrouwen denken na over hun identiteit, waarden en rol in de wereld.
Een Amerikaanse vrouw zijn is verre van perfect, waarbij onze ervaring wordt beïnvloed door de kleur van onze huid en sociaal-economische status. Toch hebben velen van ons opties en keuzes over de manier waarop we ons leven leiden – en er zijn veel manieren om een leven op te bouwen dat gebaseerd is op liefde, waarde en betekenis, zonder huwelijk of kinderen. Als je dit leest en denkt: ‘Ja, maar ik wil om te trouwen en kinderen te krijgen’, zou ik je willen vragen even te pauzeren en deze vragen te onderzoeken: Heb je de lagen van je behoeften en verlangens losgemaakt? Wat als alleenstaand of ongehuwd zijn de norm was? Beperken we onze dromen, verbindingen, en impact hebben op de wereld door me op één pad te concentreren? Dit zijn veel van de vragen die ik mezelf als twintiger had willen stellen.
Er zijn meerdere wegen naar het hebben van familie en liefde in het leven. In mijn geval besefte ik dat ik mezelf verkoos boven een toekomstig kind. Zelfs als ik zou besluiten om zelf een kind te krijgen of te adopteren, zijn er geen garanties. Veel van mijn vrienden zetten hun persoonlijke reis voort om een solo-ouder. Toen ik de noodzaak om een kind te krijgen losliet, verwelkomde ik een ander soort vrijheid die mij heeft geleid tot waar ik nu ben. Ik heb marathons gelopen en internationaal solo gereisd, waaronder wandelen naar het Everest Base Camp in Nepal. Ik heb geweldige professionele kansen ervaren, waaronder het starten van mijn eigen LLC en het geven van prioriteit aan mijn gezondheid en creatieve bezigheden. En ik ben dankbaar voor alle soorten liefde in mijn leven, ook die van mijn nichtjes, neefje en peetdochter, die allemaal licht in mijn leven bieden op manieren die ik nooit had verwacht.
Mijn dagelijks leven verschilt enorm van dat van veel van mijn naaste familieleden en vrienden, maar toch delen we gemeenschappelijke waarden en ervaringen. Ik houd niet van dutjes, bedtijden of schoolroosters van kinderen. Maar ik ben bezig met professionele beslissingen, mijn persoonlijke financiën en de glorie – en uitdagingen – van het zijn van een alleenstaande vrouw in een wereld die me vertelt dat trouwen en kinderen de meest legitieme bestemming blijven. Mijn hand met kaarten heeft het einde van ‘nog lang en gelukkig’ voor mij nog niet onthuld. Maar zoals ik mijn vriend Whitney en mijzelf heb beloofd, zal ik voluit en moedig blijven leven en mijn kaarten zo goed mogelijk blijven spelen.
Lindy Mockovak is een professional en schrijver op het gebied van sociale impact, gevestigd in San Francisco. Haar artikelen zijn gepubliceerd in Refinery29, de San Francisco Chronicle en The New York Times. Ze publiceert wekelijks op haar Substack: Love, Lindy.
