Werner Herzog blijft werken, voorspelt: “Je zult mij eerst vanaf een vaste voet naar buiten moeten dragen”

Op de vraag of hij zijn mobiele telefoon had uitgeschakeld, zei schrijver-regisseur Werner Herzog: “Ik heb geen mobiele telefoon. Ik hoef niets uit te zetten. Ik wil gewoon leven en een echt gesprek hebben met een echt persoon. “

Herzog kreeg zijn wens: een authentiek gesprek niet zo lang geleden bij hem thuis in de Hollywood Hills.

Hij is een legitieme visionair op het gebied van filmmaken, in Hollywood en over de hele wereld, en heeft meer dan twintig speelfilms en meer dan dertig documentaires geregisseerd – van een reis naar het hart van de duisternis in het Amazonegebied, tot een leven tussen grizzlyberen in het Noordpoolgebied.

Hij heeft het allemaal in een memoires gestopt met een titel die vintage Werner is: ‘Ieder voor zich en God tegen allen’ (Penguinpers).

“Een titel moet op de een of andere manier op je afkomen”, zei Herzog. “Als je langs een paar boeken loopt en dit ziet, stop je: ‘Man, wat is dit?'”

Wat het is, is het verhaal van een filmmaker als geen ander. “Ja, ik heb veel meegemaakt, alsof ik al tien keer geleefd heb”, zei hij. ‘En dat is het mooie van de memoires: ze zijn zo beknopt. Als je ze leest, zul je je niet vervelen.’

Herzog werd geboren in München, Duitsland tijdens de Tweede Wereldoorlog en begon als tiener met het maken van films. Hij voelde zich aangetrokken tot personages met onmogelijke dromen: je ziet het in zijn film ‘Fitzcarraldo’ uit 1982, met Klaus Kinski, waar hij al jarenlang mee samenwerkte. Het personage van Fitzcarraldo wil een operahuis bouwen midden in het Amazone-regenwoud. Om dit te doen, moet hij een stoomschip een berg op en vervolgens naar beneden slepen.

Herzog zei: “20th Century Fox was geïnteresseerd in het financieren en produceren van een film. Maar ze wilden die produceren met een kleine, plastic replica van een schip in een jungle, een ‘goede’ jungle. En ze dachten: ‘We moeten het doen.’ in de botanische tuin in San Diego.’ En ik zei: ‘Nee, de film moet echt worden opgenomen in een grote jungle en grote rivieren en zo.'”

Zonder het voordeel van CGI vond Herzog zijn grote jungle, zijn grote rivier. Hij nam de verbazingwekkende beslissing om een ​​echte rivierboot van 320 ton over een echte berg naar de Amazone aan de andere kant te trekken.

Ik vroeg: ‘Het klinkt alsof er momenten waren in ‘Fitzcarraldo’ waarop je misschien voor de eerste keer, en misschien wel voor de enige keer, op zijn minst vreesde dat de bemanning misschien niet meer in je geloofde. Is dat waar?’

‘Het is waar,’ antwoordde Herzog. “Er waren momenten waarop het heel precair was. En alleen mijn innerlijke vuur droeg ons op de een of andere manier. De kracht van mijn visie droeg iedereen mee, ook al geloofden velen van hen niet dat ik het schip over de berg kon verplaatsen.”

Om een ​​trailer van “Fitzcarraldo” met Klaus Kinski in de hoofdrol te bekijken, klikt u op de onderstaande videospeler:

De voltooide film maakte de crew en de critici tot geloof. Herzog won de prijs voor beste regisseur in Cannes, hoewel ‘Fitzcarraldo’ bijna een heel andere film was. Jason Robards leidde oorspronkelijk de cast, waarbij Mick Jagger zijn assistent speelde. Toen, toen bijna de helft van de filmopnamen was gemaakt, werd Robards ziek en moest hij terug naar de VS worden geëvacueerd. De vertraging kostte hen ook Jagger: de Rolling Stones gingen op tournee.

Dus huurde Herzog Kinski in.

Hij zei dat als Kinski de film niet had kunnen maken, hij het personage zelf zou hebben gespeeld: “Ik zou het hebben gedaan. Omdat de hoofdtaak, het verplaatsen van een schip over de berg, geen bioscoop meer was. Het was de taak die ik moest doen.” Ik moest het doen. En ik zou niet half zo goed zijn geweest als Kinski, en niet half zo goed als Jason Robards of Mick Jagger Ik hoefde het niet te spelen.”

Dat wil niet zeggen dat Herzog geen goede acteur is; hij is geboren om slecht te spelen. Hij speelde de slechterik in ‘Jack Reacher’ en een sinistere figuur in ‘The Mandalorian’. “Nou, ik werd meegesleurd in acteren,” zei hij, “maar ik geniet er enorm van, en ik doe het goed. Ik weet dat ik het goed doe, maar alleen voor heel specifieke rollen. En ik kan het waarmaken. Maar ik zweer bij God , het is een optreden.”

Zijn grootste optreden is echter een liefdesverhaal: dat van hemzelf. Werner Herzog is een hopeloze romanticus. Eind jaren negentig viel hij voor fotograaf Elena Pisetski. Om de deal te bezegelen, verkocht hij alles wat hij bezat en vloog van Duitsland naar de VS met niets anders dan een tandenborstel op zak en passie in zijn hart.

“Ik ben het alleen; ik ben het, alleen ik, de man, de persoon, en dat is alles”, zei hij over zijn aankomst op de drempel van Pisetski. “Dus ik heb niets te bieden, alleen ikzelf. En ik ben in Amerika en ik ben in Los Angeles omdat ik heel diep verliefd werd. En ik heb veel geluk gehad. Ik ben hier niet vanwege Hollywood. Ik ben hier omdat ik verliefd ben.”

Het is Herzogs derde huwelijk; hij en Elena zijn nu 28 jaar samen. “Ik ben een heel gelukkige klootzak”, zei hij.

Het is 63 jaar geleden sinds zijn eerste film, en Herzog is er nog steeds mee bezig. En, belooft hij, er komt nog meer. “Ik werk aan twee speelfilms”, zei hij.

“Ben je niet verzadigd?” vroeg ik.

“Nou, wie weet?” antwoordde Herzog. ‘Uiteindelijk zul je mij eerst vanaf een vaste voet naar buiten moeten dragen. Dat is wat hopelijk gaat gebeuren.’

Voor meer informatie:

Verhaal geproduceerd door John D’Amelio. Redacteur: Emanuele Secci.